Laatste stukje van de reis - Las Vegas

Woensdagmiddag zijn we in las Vegas gearriveerd. Onze Ford Exploder klaagt over een "oil-change" die al een paar 100 mijl geleden had moeten plaatsvinden. Nanouk was bang dat de auto automatisch zou stoppen als we er geen aandacht aan schenken. Maar Hertz wist ons te verzekeren dat er niets aan de hand is en we mochten doorrijden.

Ok, Las Vegas dus. Wat een poppenkast! Zeker als je net uit de dunbevolkte gebieden van Arizona en Utah komt. Karim was hier al een paar keer geweest, maar voor Nanouk is het allemaal nieuw. Ze kijkt haar ogen uit. Woensdagavond zijn we gaan wandelen langs de Strip en heeft Nanouk wat foto's gemaakt (niet teveel hoor en het resultaat zie je hieronder). De shows vinden niet alleen plaats in de grote hotels, maar ook gewoon op straat. Bijna elk hotel heeft om het uur wel een fantastisch spektakel welke zich voor de hoofdingang afspeelt. Een watershow op de muziek van "I'm singing in the rain".



Of een vuurgevecht tussen twee piratenschepen waarbij er 1 ook echt zinkt voor de deur van het Treasure Island resort. Een echte kermis.





Al wandelend komen we langs het Paris hotel met een replica van de eiffeltoren.



Woensdagavond crashen we rond 1 uur s'nachts en slapen lekker uit.

Donderdag hebben we de hele dag aan het zwembad gelegen. Het is die dag nog vrij rustig en er wordt lekkere muziek gedraaid door de resident DJ.
s'Avonds om 7 uur gaan we naar de show Love van Cirque Du Soleil. Gebaseerd op de muziek van de Beatles met een combinatie van ongelooflijke stunts, dans en lichteffecten. Er gebeurt zoveel tegelijkertijd dat je af en toe niet weet waar je moet kijken. We hebben hele goed plaatsen, vooraan bij het het podium, en we kunnen dus alles perfect zien. Voor Karim is dit de eerste keer dat hij een Cirque Du Soleil optreden bijwoont en hij is volledig overdonderd. De muziek van the Beatles maakt het voor hem nog specialer. Terug in het hotel gaan we de bars in het hotel bekijken (een ordinaire kroegentocht). We beginnen met de Playboy Club. Dit is een casino (what else) hoog in het hotel waar de bediening bestaat uit playboy bunnies. Al gauw verhuizen we naar de nachtclub Moon, boven op de Fantasy tower van het hotel. Moon is een echte nachtclub en heeft een dak welke open kan zodat je s'zomers op de 52ste verdieping in de open lucht staat te dansen. Het is daar ook rustig (donderdag is niet echte de uitgaansavond in Vegas) en we verhuizen naar de derde club in het hotel. De Ghost Bar bevindt zich eveneens op de 52ste verdieping maar op de tweede toren van het hotel. Een kleing stukje van het terras is van (plexi)glas zodat je recht naar beneden kunt kijken. Een vreemde gewaarwording om zo hoog te staan en onder je voeten het zwembad te kunnen zien.
In de Ghost Bar is het wat gezelliger en we blijven daar hangen tot 2 uur s'nachts genietend van Corona (Karim) en Jan Wandelaar (Nanouk)

Vrijdag worden we pas om 10 uur wakker en doen het weer rustig aan. Ondertussen is het 13:30 en liggen we aan het zwembad. het is een stuk drukker en de muziek staat lekker te stampen.
Hieronder een korte impressie.

En nu ga ik weer lekker zonnen en zwemmen. Nog even genieten van deze decadente luxe voordat we terug moeten naar de werkelijkheid van de krediet-crisis en het waarschijnlijk miserabele weer. Ciao for now....

Dinsdag 21 oktober - Coyote Buttes, The Wave

6 uur s'morgens worden we voorzichtig gewekt door de wekkerradio. Tijd om op te staan want vandaag gaan we naar de Coyote Buttes North. Dit is een gebied waarin zich de inmiddels wereldberoemde Wave bevindt. De toegang wordt streng gereguleerd om het kwetsbare zandsteen te beschermen en er worden slechts 20 personen per dag toegelaten.

Na een snel ontbijt zitten we om 6:40 in de auto. Een klein uur later staan we op de parkeerplaats van de Wirepass trailhead. Van hieraf is het nog 3 mijl lopen naar the Wave. Klinkt niet zover maar het is een tocht die door allerlei soorten terrein gaat. Een groot deel daarvan zijn zandduinen en dat betekent dat het heel zwaar lopen is. We schrijven ons in in het hiking register en zien dat we de eerste zijn die op pad gaan vandaag. Karim heeft ontdekt dat we onderweg naar the Wave een ander mooi natuurverschijnsel kunnen bekijken, het zogenaamde Lace Rock. Dit zijn stenen die dusdanig zijn geeordeerd dat het lijkt alsof er verschillende flinterdunne platen dwars door elkaar zijn gepositioneerd. Volgens de routebeschrijving liggen de mooiste formaties boven op een berg die middels een "steap climb" kan worden bereikt. Vol goede moed beginnen we aan de klim maar al gauw wordt het zo steil dat Nanouk moet afhaken. Terwijl zij zit uit te rusten klimt Karim alleen door naar boven en neemt een paar foto's. Achteraf gezien was het niet de moeite waard.

We hervatten onze tocht naar the Wave waar we om 10 uur aankomen. Achter ons zien we 4 andere hikers aankomen en dus gaan we snel zitten om te genieten van de rust en het uitzicht voordat de anderen arriveren. Twee jaar geleden waren we hier ook al, en hoewel het nog net zo mooi en fascinerend is als destijds kun je goed zien dat er redelijk wat slijtage heeft plaatsgevonden. Het zachte zandsteen is zeer breekbaar en niet bestand tegen de zware wandelschoenen van de mensen die hier dagelijks rondwandelen.

We schieten wat foto's en Nanouk zoekt naar nieuwe originele composities (edit Nanouk: wat niet echt gekukt is). Karim heeft een schoon t-shirt aangetrokken en hangt zijn bezwete White Sands New Mexico t-shirt te drogen in een wat hoger gelegen struikje.

Een ander Nederlands stel verschijnt en we kletsen wat. Zij willen graag de 2nd Wave zien dus pakken we onze spullen op en klauteren verder naar boven. Onderweg naar de 2nd Wave kom je allerlei fascinerende rotsformaties tegen in de meest prachtige oranje en gele kleuren. Eén daavan lijkt spreken op een Big Mac. Vele anderen staan bekend als Brain Rocks omdat de patronen en de vorm doen denken aan hersenen.

Rond een uur of twee besluit het andere Nederlandse stel af te dalen om een grote groep kleurrijke buttes, onderaan de berg te bekijken. Wij blijven boven om nog wat foto's te maken en om te zien of we nog iets nieuws kunnen ontdekken. Het begint ondertussen steeds harder te waaien. De rugzakken vangen veel wind waardoor je gedwongen bent om je positie steeds te corrigeren. Rond 3 uur besluiten we ook af te dalen naar een groepje fotogenieke buttes onderaan de berg. Wij nemen de makkelijke route, wat betekent dat we een omweg moeten maken door een kleine canyon. Dat was niet zo'n goed plan. Er ligt veel zand in de canyon en de droogte van de laatste tijd in combnatie met de harde wind zorgt ervoor dat wij en onze apparatuur worden gezandstraald (zo erg dat het zand af en toe pijn doet als het tegen je oren komt). We weten het zand te trotseren en komen uiteindelijk bij het groepje buttes uit. Nanouk was niet zo blij met de zandhoos en vond dit eigenlijk geen goed plan. Maar als ze de prachtige strepen op de buttes ziet is ze dat weer snel vergeten en schiet een aantal mooie foto's.

Rond 4 uur houden we het voor gezien. We wandelen wederom door de canyon terug naar de ingang van the Wave, en stoppen nog één keer om te genieten van het uitzicht. Alle andere hikers zijn ondertussen al weggewaaid en het is heerlijk rustig. Zelfs de wind is gaan liggen. Dan beginnen we aan de tocht terug naar de auto. Volgens de GPS van Karim heeft hij er vandaag alweer 17 km op zitten (en niet op vlak terrein). Als we 10 minuten onderweg zijn bedenkt Nanouk zich ineens dat Karim zijn t-shirt is vergeten op te pakken. Damn...mijn enige souvenir t-shirt en nog wel van White Sands New Mexico. Terwijl Nanouk blijft wachten ren ik terug naar the Wave om mijn t-shirt op te halen. Na een vermoeiende tocht inclusief wederom een steile klim door los zand staat Karim in the Wave. Maar van zijn t-shirt is geen spoor te bekennen. Weggewaaid of meegenomen door een andere hiker. Wie zal het zeggen. En dus ren ik weer snel terug naar de plek waar ik Nanouk heb achtergelaten. Wij vervolgen de tocht naar het parkeerterrein en vlak voor zonsondergang staan we bij de auto. De GPS geeft aan dat Karim 22 kilometer heeft gelopen. Nanouk zal dus rond de 16 of 17 km hebben afgelegd. Door het ongelijke terrein hebben de hele dag schuin gestaan of gelopen en dat is te voelen. Onze voeten doen pijn en hebben rust nodig.

De rit terug naar Kanab gaat vlekkeloos. De eerste 8 mijl gaan over een dirt road en we worden onderweg getrakteerd op een kudde koeien die door echte cowboys en een cowgirl met paarden worden begeleid.

Om 8 uur zijn we terug in het hotel. Snel even douchen en dan eten. We gaan naar hetzelfde restaurant als gisterenavond. Na een prima maaltijd rijden we direct terug naar het hotel en duiken we doodmoe ons bedje in.

Maandag 20 oktober - Water Holes and Coral Pink Sand Dunes

Vandaag zijn we op ons gemak opgestaan aangezien er niet zo veel op het programma staat. We moeten onze krachten een beetje sparen voor de hike naar the Wave, dinsdag. Na een rustig ontbijt (zonder russen) gaan we op pad. Eerste stop is Water Holes Canyon, 6 mijl ten zuiden van Page. Als we daar aankomen realiseren we ons dat we een Navajo hiking permit nodig hebben. Het land is namelijk eigendom van de Navajo Indianen en zonder permit ben je in overtreding. Dus rijden we eerst terug naar Antelope canyon om daar de benodigde papieren te halen.

Rond 11:00 uur beginnen we dan eindelijk aan de afdaling naar de bodem van de canyon, via een niet al te steile slickrock wand. De canyon zelf is mooi, maar niet erg interessant voor fotografie door de ongusntige lichtval. Misschien dat het op een ander moment van de dag beter zou zijn, maar Nanouk kan er nu niet zoveel mee. Toch lopen we naar het einde van de upper-side van de canyon. Grappig genoeg eindigt deze in een soort ronde kamer.
Vervolgens lopen we terug naar de plek waar de we canyon zijn ingekomen, passeren deze en lopen een klein stukje verder naar de upper-side. Deze loopt onder de snelweg door en al gauw komen we bij een diepe afdaling waar we niet verder kunnen. De doorgang wordt bovendien deels geblokkeerd door een ....autowrak. Schijnbaar heeft ooit iemand bedacht dat het een goed idee zou zijn om zijn auto in de canyon te parkeren. Dit is het resultaat.



We lopen weer terug en klimmen uit de canyon. Next stop: WalMart (om wat boodschappen te doen) en Subway om een broodje te eten. Als we daar wegrijden is het al 3 uur geweest en we gaan richting Kanab. Dit wordt onze uitvalbasis voor de tocht naar the Wave. Het is ongeveer 1.5 uur rijden van Page naar Kanab. We stoppen bij het eerste de beste hotel en regelen een kamer. Als we snel zijn kunnen we nog door naar het 20 mijl verderop gelegen Coral Pink Sanddunes om de zonsondergang vast te leggen. We zijn hier 2 jaar geleden ook al geweest maar toen was het bewolkt en werd het schitterende zandlandschap bedorven door rondracende quads.
Dit keer is het zonnig, maar de quads hebben hun destructieve werk al gedaan. En dus gaat Nanouk op zoek naar interessant details en lijnen in het zandlandschap. Dat lukt aardig en hieronder zie je een voorbeeld van het resultaat.



Als de zon is verdwenen rijden we weer terug naar Kanab, laden onze spullen uit en gaan op zoek naar een leuk restaurantje. Die vinden we al gauw en na een heerlijke maaltijd gaan we terug naar het hotel om de fototassen in te richten voor de tocht naar the Wave. Volgens het weerbericht wordt het 30 graden en dus moeten we redelijk wat water meesjouwen. Daarna snel naar bed...morgen wacht ons een zware dag.

Zondag 19 oktober - White Rocks en the Rimrock Toadstools

Zondag is normaalgesproken een rustdag en dus staan wij pas om 8 uur op. We gaan het vandaag rustig aan doen en beginnen met een ontbijtje. In de ontbijtzaal treffen we een groep oost-europese toeristen (Russen) zonder manieren. Het begint allemaal met twee sneetjes geroosterd brood waar Nanouk 5 minuten op heeft moeten wachten. Als ze uiteindelijk met een vrolijke "pling" uit de broodrooster tevoorschijn komen worden ze voor haar neus weggekaapt door een russische vrouw. Als Nanouk er iets van zegt kijkt de vrouw haar aan met een blik van afkeuring, laat 1 sneetje brood op de grond vallen, raapt deze op, loopt vervolgens vrolijk naar haar tafeltje en begint te eten. Terwijl Nanouk al tierend twee nieuwe sneetjes in de broodrooster stopt geniet Karim van het uitzicht op een kudde russen die met open mond kauwend hun ontbijt naar binnen werken. Do you like see food?

Onze eerste excursie vandaag bestaat uit een rit naar White Rocks. Dit is een weinig bezocht gebied op ongeveer 30 minuten van Page. Normaalgesproken moet je ongeveer 2 mijl hiken om er te komen maar vandaag hebben we geluk. Alle hekken staan open en we kunnen met onze Ford Exploder lekker doorrijden tot aan de voet van White Rocks. Daar treffen we weer een aantal leuke en soms ook bizarre constructies die zijn ontstaan door het eroderen van de verschillend lagen in de bergen. Nanouk shiet wat plaatjes, terwijl Karim tot de ontdekking komt dat hier niet alleen plaatjes worden geschoten. Overal liggen 9mm en 6mm patronen van vuurwapens. Het lijkt erop dat dit gebied door de lokale bevolking als een schietbaan wordt gebruikt. Nanouk ontdekt een aantal zeer unieke, onontdekte hoodoos. Niet zo raar, want de grootste is slechts 10 cm hoog.



Rond 1 uur s'middags vertrekken we weer. We besluiten de weg te verkennen die we dinsdag moeten rijden te verkennen. Dinsdag gaan we namelijk naar The Wave, een magische plek waar slechts 20 personen per dag worden toegelaten. Het startpunt van die tocht ligt aan een dirtroad en het kan geen kwaad om alvast te kijken in welke staat deze verkeert. Het is de laatste tijd erg droog geweest en de weg blijkt prima begaanbaar.

We hebben wat tijd over en gaan rond 3 uur op weg naar een plek die we 2 jaar geleden ook al hebben bezocht: The Rimrock Toadstools is een korte hike waarbij je terechtkomt op een plateau met...u raadt het al...hoodoos! Deze op paddestoelen lijkende creaties zijn ontstaan door de ongelijkmatige erosie van verschillende lagen materiaal. De hoedjes zijn van hard steen en de steeltjes van een veel zachtere zandsteen. Het eindresultaat is briljant. Twee jaar geleden hadden we pech en was het bewolkt, maar vandaag schijnt de zon en kunnen we dus een mooie zonsondergang tegemoet zien. Er zijn meerdere fotografen aanwezig en we worden iets later ook nog eens verblijd met een bezoek van 2 mormonen chicks die op weg zijn naar Phoenix. Ze zijn compleet het tegenovergestelde van wat ik mij had voorgesteld bij mormonen. Gewoon leuke, hippe meiden zonder gekke hoedjes en jurken. We kletsen, de fotografen nemen foto's en de tijd vliegt voorbij. We worden bovendien getrakteerd op een aantal prachtige wolken en als de zon is verdwenen lopen we tevreden terug naar de auto.

30 minuten later zijn we weer in Page (onze laatste avond daar). We eten voor de verandering eens niet bij de Dam Grill & Bar (where they serve dam good food) maar bij Ken's Old West, een soort cowboy restaurant. Het eten is ok, maar de bediening slecht. Geen aanrader, volgende keer gaan we gewoon weer naar the Dam Grill & Bar.

Om 10 uur liggen we al lekker in bed. De wekker hebben we voor de verandering maar eens niet gezet!

Zaterdag 18 oktober - De loterij en Lower Antelope Canyon

Om 6 uur gaat de wekker in Page, Arizona. We moeten haast maken als we voor 9 uur bij de Paria Ranger station van de BLM willen zijn. Deze ligt net over de staatsgrens in Utah, waar ze 1 uur voorlopen op Arizona.

Waarom we daarheen gaan? Nou, het zit zo: wij hebben 4 maanden geleden via een loterij op het internet een permit bemachtigd waarmee we dinsdag 21 oktober "The Wave" mogen bezoeken. Eigenlijk willen we reeds zondag of maandag naar the Wave zodat we iets eerder richting Las Vegas kunnen doorrijden.

Er worden slechts 20 permits per dag uitgegeven. Daarvan worden er 10 reeds 4 maanden vooraf via het internet verloot. De overige 10 permits voor een bepaalde dag worden de voorafgaande dag via een loterij op het kantoor van de Bureau of Landmanagement (BLM) verdeeld. En aangezien iedereen mag meedoen met de loterij besluiten we een kansje te wagen. Lukt het niet dan gaan we gewoon dinsdag naar the Wave, zoals oorspronkelijk gepland.

Als we om 8:40 bij de BLM aankomen is het een drukte van belang. Er blijken zich vandaag 40 mensen te hebben ingeschreven voor de 10 permits voor morgen (zondag). Wij schrijven ons ook in en om 9 uur begint de loterij. Dat gaat als volgt: iedereen die zich heeft ingeschreven en krijgt een nummer toegewezen. Vervolgens worden er evenzoveel balletjes met de corresponderende nummers in een handmatig bingo molentje gestopt. En dan begint men te draaien, net als bij de lotto. Eén voor één rolt er een balletje uit, wordt het nummer omgeroepen en hoor je ergens een vreugdekreet. Net zolang totdat alle permits zijn verdeeld. Helaas behoren wij niet tot de gelukkigen en vertrekken we weer richting Page.

Next stop: Lower Antelope Canyon! We zijn twee jaar geleden al een paar keer in het meer toeristische Upper Antelope Canyon geweest. Lower Antelope Canyon ligt in het verlengde daarvan en is wat dieper en daardoor lastiger toegankelijk. Maar het goede nieuws is dat je er zonder begeleiding in mag en zo lang als je wilt mage blijven fotograferen, mediteren, whatever...

Om 09:45 (Arizona time) dalen we af om meer dan 5 uur later weer te verschijnen.

Deze zogenaamde slotcanyon is indrukwekkend. Vooral als je bedenkt dat hier in 1998 elf toeristen om het leven zijn gekomen. Ze werden verrast door een flashflood en meegesleurd door het razende water. Twee van de lichamen zijn nooit gevonden. Gelukkig wordt het weerbericht scherp in de gaten gehouden en mag je tegenwoordig de canyon niet in als er binnen 8 mijl regen wordt verwacht.



Lower Antelope Canyon is niet zo fotogeniek als zijn broertje Upper Antelope Canyon. Maar toch weet Nanouk er een heleboel potentieel prachtige foto's te maken.



Als we terugkeren bij de auto besluiten we dat het leuk is geweest voor vandaag. We gaan op ons gemak naar ons hotel om het weblog bij te werken. om daarna te gaan eten bij de Dam Grill & Bar.

Vrijdag 17 oktober - Wahweap Hoodoo's

Zoals eerder vermeld hebben we donderdag 16 oktober onverwachts een rustdag ingelast. We waren allebei best wel moe en het vooruitzicht om al om 4:30 op te staan zagen we niet zitten. Dus hebben we donderdag wat kleren gewassen en geshopped (voorzover dat kan in Page - een plaatsje met 8000 inwoners).

Maar vrijdagochtend 4:30 gaat dan toch weer die verdomde wekker. We hebben 1.5 uur uitgetrokken voor de rit naar de Wahweap Hoodoos. Waarvan ongeveer 12 mijl in het donker over onverlichte en niet onderhouden dirtroads gaat. De routebeschrijving die we bij ons hebben is gelukkig nauwkeurig en de vele washes die we moeten oversteken staan allemaal droog. Dus is het gewoon een kwestie van alle grote stenen vermijden en zorgen dat onze Ford Exploder niet vast komt te zitten.

Slechts 10 minuten voor zonsopgang parkeren we de auto langs een droge wash die we vervolgens 20 minuten te voet moeten volgen in de richting van het zuiden. We zijn niet de eerste want er staat nog een Ford Exploder. Zo te zien iemand die hier heeft gekampeerd.

Tegen de tijd dat we bij de eerste groep hoodoos aankomen is de zon al wakker, maar dankzij een lage berg schijnt ze nog niet op de hoodoos zelf. Een duitse fotograaf staat al gereed met zijn apparatuur. Zoals we reeds vermoeden heeft hij de nacht in een tentje bij de auto doorgebracht, om er zeker van te zijn dat hij op tijd zou arriveren. Snel zet Nanouk de camera op het statief en zoekt ze de juiste compositie. Net op tijd, want terwijl ze nog bezig is verschijnen de eerste zonnestralen boven de berg en verlichten de Wahweap Hoodoos. Ondertussen is een derde fotograaf gearriveerd. Hij heeft geen 4-wheel drive auto en moest daarom 5 mijl lopen om hier te komen. Rare jongens (en meisjes) die fotografen!
Alledrie lopen ze snel heen en weer, op zoek naar die ene mooie shot.



Slechts 10 minuten hebben ze hiervoor de tijd. Daarna verdwijnen de hoodoo's in de schaduw achter een andere berg waardoor ze fototechnisch niet meer interessant zijn. Ik kan me voorstellen dat als je dit leest je bij jezelf denkt: die mensen zijn gek! Om 4:30 opstaan, bijna 2 uur rijden en 20 minuten lopen voor een schouwspel van minder dan 10 minuten! Ik kan het mij voorstellen, maar het is echt fantastisch om dit in werkelijkheid mee te maken.

We verkennen de rest van de omgeving en 2 uur later zijn we weer op weg naar de auto. Daar aangekomen praten we nog even met de duitse jongen die alleen op reis blijkt te zijn. Hij wil graag achter ons aan terug naar de highway rijden. Mocht hij vast komen te zitten (of als zijn Ford Exploder ontploft) dan staat hij er in ieder geval niet alleen voor.

We rijden terug naar Page en stoppen daar voor een late brunch.

Vanmiddag staat Alstrom Point op het programma. Dat is een mooie, hooggelegen plek bij Lake Powell (een enorm meer bij Page) van waaruit je de zonsondergang kunt fotograferen. Eigenlijk fotografeer je de andere kant op, waar een aantal mooie rotsen en bergen staan die als het meezit prachtig worden verlicht door de ondergaande zon. De rit naar Alstrom Point duurt normaalgesproken een uur. Maar aangezien er onderweg heel veel valt te zien en fotograferen doen wij er beduidend langer over.

Onderweg komen we van alles tegen. Ruige bergen met daarvoor enorme rotsblokken die ooit eens zijn "'afgebrokkeld". Om een indruk van de grote van de rotsblokken te geven hebben we er een zoek plaatje van gemaak .... zoek Karim.



Maar ook uitgestrekte "badlands". Dit zijn sterk geerodeerde, uit klei bestaande gebieden. De naam badlands hebben ze te danken aan het feit dat het terrein vaak moeilijk begaanbaar is.



Gelukkig hebben wij een goed onderhouden dirtroad ter beschikking zodat we zonder problemen onze tocht naar Alstrom Point kunnen voltooien.



We proberen een mooie plek te vinden om foto's te maken maar zonder al te veel success. Eigenlijk moeten we nog een paar kilometer doorrijden. Maar de weg wordt vanaf dit punt niet meer onderhouden en is dusdanig slecht dat we het niet aandurven met onze Ford Exploder. Overal liggen scherpe stenen en rotsen. Het idee om hier vast te komen zitten en de nacht te moeten doorbrengen spreekt ons niet aan. En dus moeten we het maar doen met het uitzicht wat we nu hebben. Geen probleem. Een dekentje op de grond, wat bier en snacks erbij en wij zijn helemaal happy. Laat die zonsondergang maar komen.
Helaas blijkt de door ons uitgekozen plek niet optimaal en de foto's zijn niet bijzonder doordat in het uitzicht sterke schaduwen in de wegzitten. Het begint al donker te worden als we de reis terug aanvangen. 20 mijl over dirtroads in het pikke donker.

Echt niet ideaal.

Terug in Page dumpen we onze koffers en camera's in het hotel en gaan snel door naar de lokale Sushi bar waar we de dag afsluiten met overheerlijke sashimi. Nooit gedacht dat ze in Page, Arizona goede sashimi kunnen maken!

Donderdag 16 oktober - Page, Arizona

Wegens gebrek aan activiteiten vandaag geen weblog. We hebben onverwachts besloten om een rustdag te nemen :-)

Doei!!!!